دلیل شرعی لفظی در قالب روایات و آیات قرآن، بخش قابل توجهی از منابع فقه عامه و شیعه را به خود اختصاص داده است، ولی طریقه ی بهره گیری از این سرمایه ی مهم در فقه فریقین یکسان نیست . در این مقاله با نگاهی گذرا به اصول عامه و اصول شیعه در بخش دلیل شرعی لفظی، سعی شده است تا ریش ه ی اختلاف تعامل این دو گروه با دلیل شرعی لفظی – در بحث حجیت ظهورات – وارسی شود.
', './data/jet/coversheet/611502530169.jpg'))