Editorial
شناسنامه جستار:
فصلنامه علمی - پژوهشی معاونت آموزش دفتر تبلیغات اسلامی خراسان
سال اول - شماره چهارم و پنجم - زمستان 1381 و بهار 1382
صاحب امتیاز: معاونت آموزش دفتر تبلیغات اسلامی خراسان
سردبیر: سید مصطفی احمدزاده
مشاوران: حسین ناصری، محمد رضا ارشادی نیا، محسن جهانگیری، حسین واعظی، سید حسن مددی، حمزه واقعی، مجتبی الهی خراسانی
مدیر هنری و گرافیست: سید هاتف رضازاده
مدیر اجرایی: علی ابوترابی
امور فنی و چاپ: سید عارف رضازاده
ویراستار: سید مهدی علمی حسینی
فهرست:
سخن سردبیر 3
تجربة دینی، رویکردها، انواع و نقدها / دکتر محمدتقی فعالی 4
تاریخ اسلام، روش‌شناسی و منبع‌شناسی / دکتر هادی وکیلی 14
آیین رستگاری / احمد سرچاهی 20
در پیشگاه نور / حسین مهرجو 30
علل اسلام آوردن ایرانیان / مهدی سالاری 37
قرآن و ادب پارسی / الدوکتوره امل ابراهیم / معصومه تختی 40
لقمان حکیم / احمد رضوی 46
معنویت درمانی / مهدی قاسمی 59
آشنایی با گروه زبان انگلیسی / قدرت ا... فرقدانی 64
دانش‌پژوهان ممتاز 69
سخن سردبیر:
جور دیگر باید دید
رشد چشمگیر نشریات علمی پس از انقلاب، به ویژه در دهة اخیر، آشکارا جلوه‌گری می‌کند. با تمام فوایدی که ارمغانِ این تحولِ زیباست، جای تأسف است که آمیختن نامبارک و جابجایی شوم "وسیله" با "هدف" جلوه‌های کارآمدیِ این رسانة فرهنگ‌ساز را هرچه بیشتر کاسته است.
در حوزة علوم اسلامی، نویسندگان مقالات چنان در تاروپود مباحث علمی ـ تخصصی فرو رفته‌اند که نه تنها به دامنه قلة هدف نرسیده‌اند که هر روز به فاصلة خود با آن نیز افزوده‌اند. گویا چرایی تحقیق و پژوهش در غبار فراموشی مدفون شده، جایگاه دین به عنوان ابزار شناسایی استعدادها و توانایی‌های انسان و راهنمایی او به سوی شکوفایی قوای درونی‌اش، از ذهن‌ها رخت بربسته است. مگر نه این‌که هدف نهایی پژوهش‌های دینی باید جستجوی روش‌هایی کارآمد برای واکاوی راز و رمزهای نهفته در انسان ـ این موجود پیچیده و شگرف ـ باشد؟ حتی با نگاهی اجمالی فرسنگ‌ها فاصله تا رسیدن به این هدف نهایی قابل مشاهده است. چگونه است که پژوهشگران در مقالات علوم اسلامی نه پی‌جویِ درمان دردها و رفع آشفتگی‌های انسان و نه جویای ارائة اسباب آرامش و کسب لذات پسندیده و کامیابی انسان‌اند؟
آنچه هنگام تورق پژوهش‌های امروز در مردمک چشم جای می‌گیرد، موضوعات خشک و ناکارآمدی است که فارغ از هرگونه درمان‌گری، افزایش امراض و بیماری‌ها را درپی دارد. و این راه که آخر به وصال ترکستان می‌رسد، یادآور آن مسافری است که غافل از فرصت کم و مسافت زیاد، پل را به جای وسیله‌ای برای گذشتن، آنچنان مشتاقانه می‌کاوید گویا آمده است تا تنها همین را دریابد و ناآگاهانه نه فرصتی باقی دارد و نه می‌تواند دل از پل برکَنَد تا به آن سوی ـ هدف ـ برسد! اکنون وقت آن است تا غبار ناآگاهی و غفلت از دیدگان بشوییم و از چهرة اهداف زنگار برگیریم ـ با نور نگاه کنیم نه این که به نور خیره شویم ـ و تحقیقات و پژوهش‌های اسلامی را وسیله کنیم تا پاسخ‌هایی واقعی برای نیازهای بیرونی و درونی انسان بیابیم!
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
)